Bir Ankara Hikayesi

Ankara kalesine doğru çıkan yokuşu birlikte sessizce tırmandılar....
Sustular...Sustukça kelimeler büyüdü aralarında...
Susarak yanyana yürüdüler.Yanlarında kelimelerle..Ardında kelimeleri sürükleyerek yürüdüler.
Kalenin içinde bir bahçeye girdiler.Birer şeftali suyu söyleyip oturdular...
Bir kaç kelime etti adam...
Bir kaç kelime ağzından çıktı kadının.
Ama yol boyunca eşlik etmiş kelimeler etraflarını sardılar.
Kadın susup gözlerine baktı adamın...
Adam susup gözlerine baktı kadının ...
Çevrelerini saran kelimeler ağızlarında dökülmeye gerek duymadan onları sardılar.

Orada ne kadar oturdular bilmiyorum.Ben karşıdan izlediğimde susuyordu her ikisi de.Tek kelime etmeden birbirlerine bakıyorlardı .Arada gülümseyip başlarını sallıyorlardı...Öylece izledim onları...Anlamam için biriyle konuşmak için sözcüklerin ağızdan değil yürekten çıkmasının yetebileceğini yıllar geçmesi gerekti...Ve yıllar geçti....

Şimdi biliyorum ki...
Bazen sözcüklere gerek yoktur birine herşeyini anlatmak için...


sezen aksu-biliyorsun(o kadın filmi)

izlesene.com
 
haklısın...
biraz geç karşılaştık...
oysa hiç konuşmadan anlaştık...
bazı şeyler var ki söylenmiyor
biz senle sözleri susarak aştık....
insan acılarla kıvransa da
ve o aşkla bir daha doğsa da
dünyasını yeniden kursa da
düşler ve gerçekler ayrı ayrı yaşar........