...

yine kelimeler yazamayacağım kadar düğüm düğüm içimde...

daha az seviyorum seni...
giderek daha az...
unutur gibi seviyorum...
azala azala...
aramızdaki uzaklığın karanlığında...
geceler kısalıp gündüzler uzuyor öyle olunca...

daha az seviyorum seni...
kendini iyileştiren bir yara gibi...
daha az...
ve zamanla...
sen geceyi tutuyorsun ben nöbetini
uzak dağ kışlalarında...
görmüyoruz birbirimizi...
usul usul sis iniyor
kopmuş yollara...
işığı hafif uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin...
bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda
sevgilim sevgilim
yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin
nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da...

artık daha az seviyorum seni...
unutur gibi ölür gibi daha az...
yeniden ödetiyorum kendime
onca aşkın öğretemediğini...
kolay değildi...
yalnızca sevgilimi değil evladımı da kaybettim ben...
kaç acı birden imtihan etti beni...
bir tek gece vardır insanın hayatında
ömür boyu sürer nöbeti...
bu da öyleydi...

iyi ol...
sağ ol...
uzak ol...
ama bir daha görme beni...
^Murathan....